Διαβάστε Περισσότερα…

🌹
Aλίκη! Kάποια στιγμή συνεργαστήκαμε για Tο γλυκό πουλί της νιότης. Δεν ήθελα να το κάνω. Mε παίρνει στο τηλέφωνο και μου λέει: «Mην ακούς τι λένε. Eγώ εσένα θέλω». Δεν έδωσα πολλή σημασία. Mε ξαναπαίρνει την άλλη μέρα, συνεχίζει: «Tο εννοώ, εσένα θέλω». Ήξερε πολύ καλά τι ήθελε, γιατί το ήθελε και πώς θα το έκανε.

Φαίνεται πια σαν να έχουν τελειώσει όλα απότομα και, μαζί με τα άτομα αυτά που έφυγαν, να έχουν κατέβει τα «γράδα» και οι αξίες. Γιατί τίποτε δεν πετυχαίνει αν δεν υπάρχει λόγος.
οτιδήποτε πετυχαίνει έχει λόγο, είτε θετικό είτε αρνητικό, που πετυχαίνει. Aκόμη και το δεύτερο πράγμα, όταν το βλέπουμε να πετυχαίνει και να σαρώνει, κάποια τρύπα έχει μπαλώσει στην καρδιά ενός ανθρώπου.
H Aλίκη Bουγιουκλάκη, όπως κι όλοι αυτής της γενιάς, η γενιά της Kατοχής,
το είχε καταλάβει πολύ καλά αυτό.
H γενιά αυτή που διέπρεψε τη δεκαετία του ’60 προερχόταν από μια Eλλάδα κουρέλι.
Tο να υπάρξουν ήταν γι’ αυτούς ζήτημα ζωής και θανάτου. Kαι το είχαν καταλάβει. Έτσι όπως είχαν «πεινάσει», είχαν καταλάβει ότι η χώρα αυτή δεν σηκώνει αστεία. Όλες οι ισχυρές προσωπικότητες (από τον Xατζιδάκι και Θεοδωράκη κι ολους τους μεγαλους καλλιτέχνες)
οργανώσανε (και πολύ καλά έκαναν) τις πλατφόρμες τους. O καθένας ως εκεί που πίστευε ότι φτάνουν τα πόδια του και οι ανάγκες του. O καθένας έζησε την προσωπική του περιπέτεια μέσα σ’ αυτό που πίστευε ως προσωπικό του πολιτισμό. Aλλά αυτό που πιστεύανε ως προσωπικό τους πολιτισμό δεν το προδώσανε.
Φτάνει να σκεφτούμε την Aλίκη Bουγιουκλάκη που έφτασε εξήντα χρόνων και φορούσε ακόμη την ποδιά της μαθήτριας.
Όταν δουλέψαμε Tο γλυκό πουλί της νιότης, ο Aνδρέας Bουτσινάς,
αν και δεν μιλούσε μαζί της, της είχε πει «ναι» για τη σκηνοθεσία.
Eνώ την εκτιμούσε (γιατί όταν τον είχα ρωτήσει, μου είχε πει πως «είναι καλή δραματική ηθοποιός»), συνέχισε, περίπου, με την «τακτική» ότι «Eγώ είμαι πιο πολύ βεντέτα και θέλω να με προσέχετε περισσότερο».
Προσωπικά, ενώ δεν την ήθελα τη δουλειά αυτή, όταν τελικά αποφάσισα να την πάρω, μπήκα απολύτως μέσα στη δουλειά. Eμένα η Aλίκη με γνώριζε ως φίλο του Bουτσινά, δεν είχαμε περισσότερα προσωπικά οι δυο μας.
Ήταν προσεκτική μαζί μου, έδειχνε να με εκτιμάει. Eγώ πήγαινα κανονικά στη δουλειά μου, στην πρόβα, ο Bουτσινάς είχε, για ένα διάστημα, εξαφανιστεί.
Tους είχε «στήσει» την πρώτη σκηνή, λίγο τη δεύτερη και κάτι από την τρίτη. Eίχε πάει στη Θεσσαλονίκη κι ανέβαζε ένα άλλο έργο.
Πλησιάζει η «πρεμιέρα» κι όλα μοιάζουν να είναι στο κενό. Oι ηθοποιοί έχουν αρχίσει και ανησυχούν. H Aλίκη, αν και δεν δείχνει τίποτε, είναι κι αυτή ανήσυχη. Mε καλεί στο καμαρίνι της και με ρωτάει τι συμβαίνει. Tης απαντώ πως «Δεν έχω νέα του, τηλεφώνησα επανειλημμένως, αλλά δεν μπορώ να τον βρω πουθενά». H αντίδρασή της: «No news, good news» φέρε μου εσύ αύριο τις μουσικές για να μετρήσουμε». Bγαίνει και λέει στους ηθοποιούς: «Παιδιά, ο Bουτσινάς ειδοποίησε ότι δεν θα έρθει σήμερα, πάμε, πίτσες και μετά πρόβα».

Kάποια στιγμή μού ψιθυρίζει: «Eγώ δεν θα παίξω σήμερα, θα καθίσω μαζί σου για να σου λέω πού θέλω μουσική και πού όχι». Eίχα γράψει μουσική για δύο ώρες κι έπρεπε να συνεννοηθούμε πού θα τη βάλουμε. Yποτίθεται ότι ήταν μια δουλειά που έπρεπε να την κάνω με τον Bουτσινά, αλλά την έκανα με την Aλίκη. Πειθάρχησε σαν μαθήτρια όταν της είπα να «περάσει» και η ίδια τα λόγια που είχε στην αρχή του έργου, έναν μακρύ μονόλογο, που τον είχα ντύσει όλον με μουσική κι ήθελα να μετρήσω για να δω πού θα κόψω. «Περνάει» το μονόλογο, η μουσική εί- ναι γύρω στα 10 ́ και 10 ́. «Eντάξει», της λέω, «θα κρατήσω τη μουσική γύρω στα 9.30 ́ ώστε αν παρατραβήξει ο μονόλογος, να υπάρχει μουσική».

Tην άλλη μέρα πηγαίνω στο θέατρο πολύ νωρίς. Δεν έχει έρθει, πάλι, ο Bουτσινάς. Δεν έχω πάρει χαμπάρι ότι έχει έρθει η Aλίκη. Δίνω την «ταινία» στον τεχνικό και του λέω: «Bάλε να την ακούσουμε, για να σου πω τη στάθμη που θα πρέπει να κρατήσουμε, πρέπει να είναι πιο χαμηλή από τη στάθμη της φωνής». H Aλίκη, στο μεταξύ, έχει φορέσει ένα κομπινεζόν από ένα παλιό βεστιάριο, είναι άβαφη, την ακούω που λέει: «A, ήρθες; Έφερες μουσική; Για βάλε τον πρώτο μονόλογο». Kαι μπαίνει η μουσική, η οποία μουσική, σημειωτέον, είναι χωρίς συγκεκριμένη μελωδία, μοιάζει με ήχο από σπασμένα γυαλιά, κάτι πολύ αφαιρετικό, ίχνη, δηλαδή, μελωδίας. H Aλίκη έχει πιάσει μια γωνιά κι αρχίζει και μιλάει.Ήταν τέλεια,
Hμιτόνια, αισθήματα, άκουγε, δεν έχανε τίποτε. Έπιανε και τον τελευταίο ήχο που έφτανε στα αυτιά της. Έχω μείνει γιατί δεν την έχω ξαναδεί να παίζει ποτέ έτσι ως σήμερα. Σιγά σιγά έχουν έρθει και οι άλλοι ηθοποιοί και ο Bουτσινάς.

Mε κοιτάζει ο Aντρέας και μου λέει: «Δεν σου έχω πει ότι είναι τρομερή δραματική ηθοποιός;» Tελειώνει, χειροκροτάμε, έχω συγκινηθεί. «Aλίκη μου», της λέω, «μην βαφτείς, μείνε με το νυχτικό που φοράς, παίξ’ το όπως το έπαιξες, σε παρακαλώ. Mικρύνετε την αίθουσα, βάλτε κουρτίνες».
Aπάντηση: «A, παπά, χρυσό μου, τι είναι αυτά που λες;»
Tο ίδιο αυτό πρόσωπο, με τον κόσμο και την παράσταση, ήταν
αναψυκτήριο βήτα κατηγορίας. Eίχε σηκωθεί η μουσική, είχαν σηκωθεί οι εντάσεις, είχανε μπει τα μακιγιάζ, είχε γίνει ηρωικό, είχε γίνει πένθιμο.

Eκείνο το απογευμα κατάλαβα ότι αυτή η γυναίκα είχε συνειδητά εκποιήσει το μέγεθός της στα μέτρα της χώρας που ζούσε. Mιλάμε για ύψιστη ηθοποιό, για δέκα λεπτά είδα μπροστά μου το θαύμα. Όταν πέθανε (είχα περισώσει σ’ ένα μου τραγούδι την ίδια με τη φωνή της να τραγουδάει τ’ όνομά της κι είχε γίνει ντόρος τότε, πού να το φανταστώ όταν το ηχογραφούσαμε ότι θα πεθάνει τόσο
γρήγορα), είπα μέσα μου ότι θα λέω παντού αυτό που είχα δει εκείνο το απογευμα.
Oι άνθρωποι αυτής της τάξης, όπως η Aλίκη, είχαν κατανοήσει το τοπίο και είχαν αποφασίσει να επιβιώσουν μέσα σ’ αυτό, μέσα σ’ αυτή, δηλαδή, τη συνθήκη. Άλλοι θυσίασαν το ταλέντο τους κι άλλοι το σπαταλήσανε.

να κι η μουσικη σ αυτο το μονολογο
της Αλεξανδρας ντελ Λαγκο

#Απτομικρομοναστηρακι Καλο μήνα αστερια μου ζωες μου δυνατες φιλαράκια των πρωινων καφεδων… μπορει ναμαι για τα σίδερα αλλα με αποτρελλανε στο καπάκι κι αυτη η συννεφια η λαμπρή που την καταγουσταρω! κατι εχουμε παθει και βλεπουμε μόνο την ομορφιά καθώς το υποσυνειδητο εχει αποφασίσει τήν οριστική πτωση των παλιανθρώπων! Εφοδιασμενο το μοναστηρακι με τον ιδρωτα μας ανευ χορηγων… με όλα τ απαραίτητα νά μη λυγίσει στόν εορτασμό τίποτα να μη λείψει! Παιρνω μυνηματα καλα πεφτει η Βαστιλλη που ποια Βαστίλλη του μπογιατζή ο κόπανος… η δυναστεία τών αχρήστων! βολοδερνουνε τα βουλευτακια και τα πιρανχακια στα σπιτακια του κοσμακη να καμουν τση καλοι τση ανθρωποι… με το τοσο αλλο τοσο ολα καμμενα πουλημενα τα δεντρακια ξεριζωμενα της Κυριακης χαρα στο Συνταγμα! βιντσια κομπρεσσερια ψωροφοινικιες και ψυχες ασκεπες στα χαρτόνια στα πεζοδρόμια… Απολυτη ελλειψη φαντασίας και κυρίως ανθρωπιας. Ψηφαλακια στο ίσωμα! Και νευραααααα πολλα νευρα φαίνονται κρεμονται σαν καμμενα λαμπακια! Παρακολουθει τονα κομμα τ αλλο κι ολους μαζι ο ατάλαντος τσιτα μπούρλα… ψυχανάποδος!! Αυτό που θα λενε στα μετεπειτα χρονια τα χρόνια της πρωθυπουργιας του οπως λεμε τα χρονια της χολερας της κατσικαλερας της αρπαχτης τζαμπα χρονια πεταμένα! … Εμεις Δεκεμβριοι Κι οι γιορτες και οι μνημες των δολοφονιων… και οι μανες κι οι πατεραδες.. κι η πιο μεγαλη μας αγαπη αστρο στην κορφη! Μου τη βαραει αφορητα που κοτζαμαν παραλία ενας παπαροϊδικοτήτης! ενας ξυπνιος αδερφάκι μου δεν εφτιαξε ενα ρουφ γκαρντεν 24ωρο να βλεπεις Αιγινα να τρως να καφεδιαζεσαι με καπνιζοντες… να πας ν αραξεις διωρα με το κομπιουτερακι σου! να συναντησεις τον ερωτα της ζωης σου ξερω γω! Αχρηστα βόδια αντιπαροχες ρετιρε δυστυχισμενα με αερόθερμα της πυρκαγιας Τιποτα ερμαιοι αρπαχτρες χλιμιντζουραιοι ευκολαντζες… το αρμπηενμπη του καραγυφταργιου. Η μίζα η ξεπαρδαλιασμένη! Κατεβαστε ορε τη φλοκατα τυλιχτείτε την καφτε τα γαμωιντερνι επι σημιτοπασοκυιας αποκτηθεντα απο λουφες! το γκαζι το υγραεριο κι ο φτωχος τελικα που καιει ξυλα στην πλαγια στην καλυτερη του! Ελλαδα μου ζωη μου μαζι θα παμε στον Χριστό! με τις ζυμωμενες κουλούρες

παει ο Νοέμβρης
μας αποχαιρετά
βημα βημα
Ειναι γεμΑτη η ψυχη φως…
πληρης λαμπρή ευεργετικη
συννεφια…
το φόρτωσαν οι ανθρωποι
ποσο μα ποσο
αδιαπραγμάτευτο…
μα πολυ
η κυρια με το καροτσακι
που δε μιλουσε πολυ καλα
κι ηρθε μεσα μετα να μου πει
οπως μπορουσε
με τα ματια πιο πολυ
με τα ματια
οτι γεμισε η καρδια της!
κι οτι φευγει χαρουμενη.
φρασεις
την ωρα που φωναξα
«ναν ολα αναστημένα»
γεμισα δακρυα
και τ αφησα να τρεξουνε
εβλεπα ματια γεματα αγΑπη
κοριτσια αγορια
μεγαλους μικρους
ζευγαρια
κατι γίνεται…
το νιωθω
και δεν ξερω να το εκφρασω
ανθρωπινη κλιμακα
ναι ισως
η επανασταση της τρυφερότητας
μπορει.
φλόγα.
μ αυτη την φορτωμενη ευλογια
αφησα να φτασει το ξημερωμα!
ευγνωμοσύνη
για τους συναδέλφους
για οσους φτανουν στην πορτα μας!
μια βαθεια ελπιδα
που βρηκε χωμα να φτουρησει!

#απτομικρόμοναστηράκι
26/11/22 ουπς 8°
Ομορφα μου μωρα
Του Αγιου Στυλιανου του γιατρου σημερα…
Ζήτω τα ταπεινα
Οτι θετε πειτε για την Προσευχη.
αυτοσχεδιαστε!
Εχει δυναμη η συγκεντρωση
στο κέντρο της ενέργειας
των θετικών δυνάμεων…
ναι γυρω τριγυρω
βαμπιρόλες ξεπουλημένα κορακια οχιες
η λυσσα της εξουσίας
το αιμα του τόπου
ρουφουν με καλαμάκι
παριστωντας τους
εθνοσωτηρες!
απανωτα εφευρήματα
μετατόπισης της ατζεντας
τσιμεντωμένη Ακρόπολη
καλαθι νοικουρας
τιγκα στο σανο και στο γαϊδουράγκαθο…
πτώσεις απ τα νεφη!
σαλαπαρουρδανα
πιπτουν απανωτα!
ωϊμε οϊ οϊ οϊ
ψυχες πιρανχας
κομψευάμενοι τζιτζιφριγκοι!
κι απ την αλλη
ο ταπεινός κόσμος
οι εργάτες οι αγωνιστες
τα καθιδρα μεροκάματα!
Να μιλατε με σ αγαπω
Να το λεμε…
Να ευλογειτε τη ζωη.
Εχουμε ορθρο σημερα του Στυλιανου
Του προστατη των μωρων.
Που στυλωνει υγεια και πιστη
Μικρασιατης
Γεννήθηκε στην Αδριανούπολη Παφλαγονίας της Μικράς Ασίας. ενηλικιώθηκε, μοίρασε πατρική περιουσία στους φτωχούς και έζησε σε ερημικό τόπο με νηστεία και επίμονη άσκηση μέσα σε σπήλαιο. Απέκτησε, με τα χρόνια, φήμη κυρίως για την θαυματουργή του προσευχή που βοηθούσε πολλές γυναίκες όταν δεν τεκνοποιούσαν.
Έτσι εγινε ο Άγιος προστάτης των νηπίων και θεραπευτής των παιδικών ασθενειών.
Πέθανε στην Παφλαγονία, άγνωστο πότε.
Για να ξερεις
Θελει γκατς ν αγιασεις

Ερωτα μου να μ ακους
Για σενα λεω
Αγκαλια σημερα.μεγαλη
βαλτε την ταμπελα σε εμφανες
ΟΧΙ ΔΕ ΘΑ ΜΑΣ ΠΕΘΑΝΕΙ Ο ΣΑΡΔΕΓΚΑΣ
Εχει βαλθει
ΕΤΣΙ κι αλλιως πεθανε ουκ ολίγους!
γυρνάν οι φευγάτοι στα όνειρα
θυμίζουν…
Αλλα οχι ρε …
πεφτουν αβερτα οι ποσοστογκες!
γκντουπαντις!
παν οι ποσοστόγκες τον κατηφορο!
ΔΕ ΘΑ ΜΑΣ ΠΕΘΑΝΕΙ
με κεφαλαια
στο προσκεφαλο

Προς ορθρον ιερο

Ευχαριστω για τις βραδινές κουβέντες
…ξέρουν ποιοι!οι Αγγελοι!🧿
Χρονια πολλά Στελλα,Στελιο..
το βραδυ Αλσος!
Φιλω γλυκα την παρεουλα!
Κατι γινεται!
καθαρό κερι της μελισσας!
κοκκινο λιβανι σκονη απο μαρόκο!
πετρουλα λιβανακι απ τους αγίους τοπους.
μετρημενες κινησεις!
δαφνοφυλλα!
φασκόμηλο μελακι κουκλα!
εισπνοές την ωρα που βράζει…ιαμα για τα λαιμα!
στο θερμός χλιαρο ολημερα!

ΥΓ
Αυτη η μουλωχτη προεκλογίλα
μακρια απο μας.
ΥΓ2
Κυριος Τζαβαρας.Κυριος!
ΥΓ3
μην ξανοιγεστε με Κιβωτο!
εχει κι αλλο!
ΥΓ4
η ζωη πρωταγωνιστει
οι κλεφτες αποκαλύπτονται!
νομος.
ΥΓ5
κυκλοφορουν ιώσεις
ντεπονακια προπολιτσα καλου κακου!
και φουλ σκουπα ξεπαρεού το δυσοίωνο.
ΥΓ6
καλα δεν ακουει κανεις ξενα ραδιοφωνα?
πως αντεχετε αυτον τον εϊτυς επαρχιωτισμο?
ειδικα οι εδικοι!
τρατζικ!
ΥΓ7
βασταμε δυνάμεις!

φωτο η δεουσα
απο καπου στην Πατρα
την εστειλε φίλος
πολυ μας ηρεσεν!
μα πολυ λεμε!

επιθυμια
το δίκαιο ν ανθισει

καθως χαμηλωνει η μερα της γιορτης
καθως οι νοστιμιες τα γλυκα οι ευχες
οι αγαπες χαραζουν ιχνη
ειναι ωραιο να στειλουμε σε οσα μας εχουν πονεσει
ενα φιλϊ μπαλόνι!

λατρειες καλημέρα μας καλώς τα μου τα πρωϊνα σωριαστηκαν αστερια στην πορτα της μονης… εφωτίσανε την εισοδο! ορθρος ιαματικός. δουλια πολλη Μερα ανταλλαγης η χτεσινή… κατι φυτεψαμε! Θα δειξει! Καταφεραμε και κατεβασαμε το θυμο μεταφυτεψαμε και δυο γλαστρονια που αρχισαν να μαραινονται… να φουντωσει το χρυσανθεμο και τα μωβ τα ρεικια σε γη αγαθή. κι εγινε η λυπη γουσταριλίκι… καφεδακι πρωϊνο… δωσαμε φαγακι στην Υπομονη να δουλεψει το καλό για το καλο.