Πίστη είναι να μη θέλεις να ξέρεις τι είναι αλήθειαΝίτσε
Του έρωτα απόντος
Εσύ ξεδίπλωνες σκηνές του παρελθόντος
Κι εγώ σχολίαζα του σήμερα στιγμές
Ώρες ξεσπάσματος, του έρωτα απόντος
Μες στις καρδιές μας σχηματίστηκαν πληγές
Η μια κουβέντα μας, γεννούσε και μια άλλη
Και σαν λαβύρινθος απλώθηκε ο καβγάς
Εγωισμοί σιγοπιέζαν τη σκανδάλη
Σε ένα όπλο που σημάδευε εμάς
Τον αφήσαμε γυμνό τον ερωτά μας
Δεν τον κρύψαμε καλά μες στα κορμιά μας
Τον ξεθώριασε, τον έσβησε ο χρόνος
Και στη θέση του γεννήθηκε ο πόνος
Τον ξεχάσαμε ακάλυπτο στα στήθια
Να παλεύει κάθε μέρα τη συνήθεια
Μες στη τρέλα και τον παραλογισμό μας
Τον εκτόπισε το άπληστο «εγώ» μας
Εσύ μου έδειχνες τα θέλω του μυαλού σου
Κι εγώ τ' απέφευγα με λόγια ειρωνικά
Από την μια ήταν τα βέλη του θυμού σου
Κι από την άλλη της οργής μου τα καρφιά